عالیجناب سرخپوش (هاشمی رفسنجانی) و بازی با مهره ی سوخته ای به نام نیک آهنگ کودن

اخیرا با انتشار دو فایل صوتی که توسط شخصی به نام "خط رهبری" در اینترنت پخش شد و ادعا کرده است که 18 فایل صوتی باقیمانده را نیز بزودی پخش خواهد کرد، تصمیم گرفتم با ارائه ی مدرک و دلایل کافی به تحلیل و بررسی این اتفاق بپردازم. برای من مهم نیست که اینکار توسط نیک آهنگ کودن انجام شده یا ایکس و ایگرگ. چرا که اصولا شرافت هر حرفه ای با ورود آدمهای بی شرافت به زیر سئوال نخواهد رفت و نباید از کسی که به نوعی با جمهوری اسلامی مرتبط است، توقع شرافت داشت.
 قبل از هر چیز باید نکته ای را گوشزد کنم. اطلاعات ایران سازمان مخوف و پیچیده و البته بسیار بدوی و قرون وسطاییست که  پس از دستگیری و تفهیم اتهام و شروع شکنجه، دو راه بیشتر برای شخص دستگیر شده باقی نخواهد گذاشت. 1) مرگ به شیوه ی طبیعی(؟) (مرگ ستار و سعیدی سیرجانی  و ...)

2) آزادی به شرط همکاری با پیش درآمد توبه. کسانی مثل احمد باطبی و نیک آهنگ وغیره که براحتی از ایران خارج شدند و وارد آمریکا و کانادا شدند و بعدها مدارک ارتباط با وزارت اطلاعات و گفتگوهایشان با مامورینشان در کل نت پخش شد، راه دوم را در زندان برگزیده و تبدیل به مهره های خود رژیم شدند.

 برای روشن شدن موضوع مثالی میزنم: پرونده ی خانم نسرین ستوده مثال روشنیست برای اثبات این موضوع. علاوه بر ممنوع الخروج بودن خود ایشان، دختر 12 ساله شان نیز ممنوع الخروج شدند.

 پس فرار این اشخاص بدون چراغ سبز اطلاعات عملا غیر ممکن و نشدنیست.( منهای استثنائات و فرار سخت و طاقت فرسا و بدون کمک و گرفتن پناهندگی و فعالیت های درست و بدون وابستگی به وزارت اطلاعات بعد از گریختن از ایران و مستقر شدن در کشور مقصد). زمینه ی فرار این اشخاص به شرط چشم و گوش بودن رژیم و یا عامل نفوذی اطلاعات در بین ایرانیان خارج از کشور، گرفتن اطلاعات و فعالیت علیه جنبش ها و گردهمایی های مردمی با استفاده از ابزار قلم و سخنرانی و در موارد ضروری استفاده از ترور، توسط خود وزارت اطلاعات صورت میپذیرد وگرنه هیچ احدالناسی در شرایط عادی و معمولی با پای خودش از آن سیاهچال مخوف و بی انتها خارج نخواهد شد. 

 تا به اینجا مثال ها و نمونه های آوردم تا حافظه ی فراموشکار ما کمی به تکاپو واداشته شود و از کسی مثل نیک آهنگ و باطبی و فخرآور و .... توقع های نا به جا و محیر العقول نداشته باشیم. البته این توقع ها پیشکش، توقع یک جو رفتار انسانی نداشته باشیم.
اما ماجرای فایل های صوتی منتشر شده در نت و بازی نیک آهنگ کودن و هاشمی کودن تر از کودن. ابتدا به سراغ دعوای هاشمی و بوذری میروم. چرا که یک پای درگیر در این ماجرا آقای بوذری و پرونده ایست که بر علیه مهدی هاشمی در کانادا تشکیل داده و نیک آهنگ کودن مدعییست که: آقای مهدی هاشمی از زمان خروج از کشور در سال ۱۳۸۸، به طور مرتب از طریق تلفن و حتی یک ایمیل جداگانه با من تا تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۱۰ در تماس بود. بعد از مشورت با کارشناسان رسانه و بررسی قوانین کانادا و آمریکا، برخی از مکالمات‌مان را برای ثبت، و بررسی مجدد (ادعاها، بعد از گذر زمان) ضبط کردم. آقای هاشمی به دلیل اینکه به رسانه‌های مختلف خبرهایی می‌داد که بعضی‌ از آنها بعدا تکذیب می‌شد، مسوولیت کارهای خویش را عملا نمی‌پذیرفت و من حداقل می‌توانستم به گفته‌های ایشان که بعضا «خبرسازی» بود رجوع و مورد به مورد درباره‌شان با ایشان بحث کنم. با این حال، این گفتگوها عمومی نبود و به همین دلیل به هیچ عنوان منتشرشان نکرده‌ام و نخواهم کرد. 

و در ادامه :

وقتی حکم غیابی دادگاه عالی انتاریو، مهدی هاشمی بهرمانی را به پرداخت میلیون‌ها دلار خسارت به شاکیانش محکوم کرد، آقای هاشمی ادعا کرد که از وجود دادخواست و انجام دادرسی از سال ۲۰۰۵ در کانادا بی‌اطلاع بوده است.

به همین دلیل، برای آنکه حکم دادگاه عالی انتاریو متوقف بماند و محاکمه‌ای جدید از نو انجام گیرد، مهدی هاشمی وکلایی استخدام کرد که از او در کانادا دفاع کنند. طبیعتا ایشان که از سال ۲۰۰۵ از خود دفاع نکرده بود، این بار از طریق وکلایش اقدامات قانونی خود را آغاز کرد.

بنا به حکم قانون، من به عنوان کسی که با طرفین دعوا گفتگو کرده بودم، مانعی برای شهادت دادن به درخواست وکلای مدافع شاکی، هوشنگ بوذری، نیافتم و آنچه واقع شده بود را در شهادت‌نامه‌ای تقدیم کردم که در دادگاه ثبت شد.

و اما جوابیه ی هوشنگ بوذری:

 «هوشنگ بوذری» یک طرف دعوی مطرح شده در دادگاه اونتاریو در پاسخ به این سوال که آیا شما این فایل صوتی را منتشر کردید، تاکید می‌کند: «من نمی‌دانم شما در مورد چه صحبت می‌کنید.» او هم چنین اظهار می‌کند «مدرک‌هایی که اشاره می‌شود به دست وکیل های من رسیده است اما من فرصت نکرده ام حتا به آن ها گوش بدهم.»

او هم‌چنین ادامه می‌دهد: «آقای کوثر به من تهمت زده است. ایشان نمی‌داند اصلن در مورد چه صحبت می‌کند. موضوعی که دو طرف دارد چرا «ایشان» فقط به من اشاره می کند.»

هوشنگ بوذری کیست و چرا علیه مهدی هاشمی در دادگاهی کانادایی شکایت کرده است؟

خلاصه ای از گفتگوی هوشنگ بوذری و اردوان روزبه را نقل میکنم: 

  من در ابتدا در این گفت‌وگو حق را به طور متقابل به آقای مهدی هاشمی نیز خواهم داد که در صورت علاقه‌مندی در گفت‌وگویی مشابه اگر بخواهند پاسخی بدهند.بحث طولانی در ارتباط با مقوله اعتراض و شکایت شما در دادگاه‌های کانادا بر علیه آقای هاشمی است. ظاهرن در ابتدا موفق نشدید چون طرح شکایت شما بر علیه دولت ایران بوده است. چرا در کانادا شکایت کردید و چرا این شکایت را در حوزه دیگر مطرح نکردید؟

همان‌طور که شما در ابتدا این حق را به آقای مهدی هاشمی دادید، اجازه بدهید من تشکر کنم از این‌که این حق را به بنده دادید. به نیابت از طرف خودم از آقای مهدی هاشمی تقاضا می‌کنم در اولین فرصت ممکن که برای‌شان پیش میاید به دعوت شما پاسخ مثبت دهند. روزنامه‌نگاری و خبرنگاری بی‌طرفانه در جست‌وجوی حقیقت و منتهی به عدالت ایجاب می‌کند که شنوندگان صدای هر دو طرف را بشنوند. حرف‌هایی که در مورد آقای مهدی هاشمی می‌خواهم بزنم از نظر اخلاقی من را محدود می‌کند که رعایت‌هایی را بکنم چون آقای مهدی هاشمی متاسفانه در گذشته این حق را از خودشان سلب کردند و الان هم به دلایلی که می‌دانید نمی‌توانند از این حق اگر هم بخواهند استفاده کنند.

در سال 2000 شکایتی را علیه جمهوری اسلامی ایران به اتهام آدم‌ربایی، شکنجه، بازداشت غیر‌قانونی اخاذی (3250 هزار دلار برای گروگان‌گیری اخذ کرده بودند) و تباعات ناشی از آن شروع کردم. در آن زمان من تبعه کانادا بودم و در هیچ حوزه دیگر میسر نبود. جایی که عدالت می‌تواند درخواست و برگزار شود، در جمهوری اسلامی ممکن نبود و قضات و سازمان‌های بین‌المللی به این نتیجه رسیده بودند که سیستم عدالت و قضایی در جمهوری اسلامی کار نمی‌کند و بسیار طرف‌دارانه و غیر‌منصفانه برخورد می‌کند. و این‌که من اگر در جمهوری اسلامی این کار را بکنم اولین اتفاق این است که من را اعدام می‌کنند، بنابراین امکانش نبود و کانادا تنها کشوری بود که با آن ارتباط داشتم.

ولی شما از ایران خیلی راحت و به طور رسمی خارج شدید…

بله من از ایران به شکل گوسفندی و غیره فرار نکردم، اما به راحتی هم نبود. من سه بار تلاش کردم از ایران خارج شوم. بعد از این‌که آقای محسنی‌اژه‌ای پذیرفتند که پاسپورت من را در قبال اخذ معادل 250 هزار دلار به من بدهند. آقای محسنی‌اژه‌ای در آن زمان جانشین دادستان انقلاب اسلامی در وزارت اطلاعات بودند. برداشت من این است که ایشان احساس می‌کرد 3 میلیون دلاری که وزارت اطلاعات گرفته، سر ایشان کلاه رفته است. چون 5 میلیون دلار از خانم من می‌خواستند که 3 میلیون گرفتند. خود ایشان به من گفتند 2 میلیون دلار از 5 میلیون دلار هنوز باقی مانده و از من طلب کردند. از این 2 میلیون دلار، 250 هزار دلار را از من گرفتند و پاسپورتم را به من دادند تا از کشور خارج شوم برای این‌که 1750 هزار دلار را برای ایشان بیاورم. منظورم شخص ایشان نیست، منظورم این است که برای دادگاه انقلاب و دفتر جانشین دادستان بیاورم. هشت ماه بود که بازداشت بودم و از توحید من را آزاد کردند و شب عید سال 1372 (16 مارچ 1994) پاسپورتم را در دفترشان به من دادند و گفتند: «همین امشب از دفتر خارج شو.» تا من به خارج بروم تا 1750 هزار دلار را برای ایشان بیاورم.

در پرونده‌هایی که نگاه کردم نسبت به مسایلی که مطرح کردید عمده شکایت شما از شخص آقای مهدی هاشمی است. در حالی که در دادگاه کانادا تا آن‌جایی که من می‌دانم پرونده در مرحله اول بررسی نشد و به جهت این‌که ادعای شما نسبت به دولت جمهوری اسلامی بود نه آقای مهدی هاشمی، خاصه به سمت آقای هاشمی رفتید. آیا شما فکر می‌کنید تمام نقش چیزهایی که در مورد جمهوری اسلامی مطرح می‌شود و آن‌چه شما در دادگاه مطرح کردید، واقعن فقط متوجه مهدی هاشمی است؟

بله. بعد از این‌که قراردادی به اندازه 1.8 میلیون دلار با مشورت من بین کنسرسیوم متشکل از پنج کشور اروپایی و شرکت ملی نفت ایران برای توسعه میدان پارس جنوبی (که اتفاقن من اسمش را گذاشته بودم) امضا شد، آقای مهدی هاشمی که آن موقع جوانی 22 ساله بودند دخالت کردند و با زور و فشار پدرشان وارد پروژه شدند و بعد از یک سال و نیم موش و گربه بازی که من با ایشان داشتم از من طلب 50 میلیون دلار کردند وگرنه پروژه را روی هوا می‌فرستند. من کاملن امتناع کردم. حتا اگر داشتم هم این مبلغ را نمی‌پرداختم چون افتشا می‌شد و من در خارج از ایران زندگی می‌کردم و ملزم بودم قوانین مالی مربوط به کشورهای اروپایی را رعایت کنم و به همین خاطر به ایشان گفتم چنین چیزی امکان ندارد و من حاضر نیستم حتا یک شاهی بدهم چون ایشان پسر رییس جمهوری است.

به همین خاطر آقای مهدی هاشمی از پدرشان درخواست کردند به آقای فلاحیان دستور دهد من را بگیرند و از پروژه حذف کنند و همین اتفاق هم افتاد. این فقط گمان من نیست و در توحید که بودم سیزده گروه بازجویی با من برخورد داشت و چند بازجو که نقش پلیس خوب را بازی می‌کردند به من علنن گفتند که می‌دانیم مهدی هاشمی پشت این قضیه است و حتا یکی از آن‌ها بعدها که از زندان بیرون آمدم تلاش می‌کرد از کشور خارج شوم. سه بار تلاش کردم که نا موفق بود و دو بار من را از هواپیما پایین کشیدند و بار آخر آقای محسنی‌اژه‌ای گذرنامه من را داد و دنبال کار من بود تا این‌که بار آخر با هواپیمای اتریشی از کشور خارج شدم.

کسی که من را بازداشت کرده بود نیمه شب به خانه من آمد و از من حلالیت طلبید چون می‌خواست به مکه برود و به من گفت: «فلاحیان به خواست مهدی هاشمی عمل کرد و ما گزارش دقیقه‌ای بازجویی شما را به آقای مهدی هاشمی می‌دادیم.» من پرسیدم قصد چه چیزی بوده و گفت: «حذف کامل تو و شبکه مشاورت نفتی شما از صحنه جغرافیایی ایران بوده است.» که این اتفاق هم افتاد.

شما به شکنجه در مدت هشت ماه اشاره کردید. آیا به طور واقعی شکنجه فیزیکی شدید؟

من مثالی می‌زنم. نزدیک به پنج هفته اوین بودم که در آن‌جا شلنگ بود و دمپایی در گوشم می‌زدند و دو بار هم سرم را در توالت‌های ایرانی گرفته اوین فرو کردند که من این‌ها را شکنجه نمی‌دانم. بعد من را به توحید منتقل کردند که چهار پنج روز بعد از ورود من به آن‌جا، روزی یک آقایی که خود را اکبری‌راد معرفی کرد متهم ردیف ششم کیس (مورد) من هم هست، من را با چشم‌بند بیرون کشید و گفت: «دکتر بوذری شماره پایت چند است؟» من هم چشم بسته گفتم 44 چطور مگه؟ به پشتم زد و گفت: «نگران نباش، برایت 48 می‌کنم.» ما از طبقه سوم داشتیم از پله به پایین می‌رفتیم و تا به اتاق شکنجه که طبقه همکف و کار حوض بود، برسیم من با خودم فکر می‌کردم مگر شدنی است که شماره پای کسی را از 44 به 48 تبدیل کنند؟

ایشان به قول شرفش عمل نکرد، شماره پای من الان 47 است و یک شماره کوتاه آمد.

 

................................

اما سئوالی که در اینجا پیش آمده اعتماد خاندان آدم کش و بی شرف هاشمی به مهره ی سوخته ای مثل نیک آهنگ کودن است. کسانی که سالها  ترور و آدم کشی و قتل دگر اندیشان و شکنجه ی آزادیخواهان و غارت اموال و ناموس ایرانی را در کارنامه ی سیاه خود دارند چگونه به شخصی چون این کودن اعتماد کرده و از کودتا و براندازی سخن می گویند؟؟ اینان که خود در سیستم آدم کشی و مراحل پیچیده ی اطلاعاتی پرورش یافته اند آیا عاقلانه است که باور کنیم بدون در نظر گرفتن هزار و یک دلیل امنیتی اقدام به زدن چنین حرفهایی آنهم به یک کارتونیست درجه چندم، کنند؟؟

البته انتشار این دو فایل صوتی بهانه ای شد برای یادآوری جنایت ها و خیانت هایی که خاندان هاشمی به این مردم کرده و میکنند و الان دلقکی چون نیک آهنگ کوثر را آلت دست خودشان کرده اند. هر چه که به انتخابات نزدیکتر میشویم بیشتر سرو صدای این دسته گل هایی که به آب داده اند به گوش میرسد. برگشتن مهدی هاشمی به ایران مصداق این ضرب المثل معروف است که: مستوری بی بی از بی چادریست. انقدر دزدی و قتل و غارت و پرونده های باز شده ی فسادهای مالی اعم از پول شویی و رانت خواری و رشوه گیری در جاهای مختلف دنیا دارند که بازگشتن به ایران که زمین بازی پدرِ در ظاهر بی قدرت اما مرد شماره دوی جمهوری اسلامیست و در ظاهر زندانی شدن، و در باطن فریب دادن مردم و به دست آوردن وجهه ی معصومانه و حامی مردم و مخالف رژیم و گزینه ی مناسب برای بازگشت به قدرت، بسیار بی خطرتر و راحت تر از ماندن در کشورهاییست که پرونده هایی باز شده بر علیه خود دارند. مرد شماره دوی قدرت پشت پرده ی ایران که بسیاری از قتل ها و جنایت ها تحت نظر خود او و با دستور او انجام شده است به نظر میرسد بازی دیگری در سر دارد که این بار مهره ی کودنی را برگزیده. چه ساده لوحانه است که فکر کنیم حتی گزندی به این خاندان خواهد رسید. اولین اقدام و کمترین اقدامی که این خانواده در اسرع وقت خواهند کرد، انکار این موضوع از بیخ و بن خواهد بود و اعلام برائت از چنین گفتگویی و منسوب کردن این گفتگو و ساختن آن به ایادی استکبار به خصوص اسراییل و انگلیس و آمریکای جنایتکار.
 در کشوری که سزای فحش دادن به ولی فقیه مرگ است به انتظار مینشینیم ببینیم آیا همه در برابر قانون برابرند و یا بعضی برابرترند؟؟ بهر حال این طشت رسوایی از بام افتاده و صدایش بزودی به گوش خواهد رسید.